Фақирлик келтирувчи иллат

Кеч кириши билан машиналар серқатнов кўчаларда, хилват хиёбонларда икки-учта бўлиб тўпланиб «мижоз» кутаётган фоҳишаларга кўзингиз тушгандир. Қўлида сигарета, ярим-яланғоч кийинган, иллати юзига уриб кетган бу танафурушларни кўрганда «эсиз аёллик» деб юборасан киши. Улар қаердан пайдо бўлишяпти? Уларнинг ота-оналари, ака-укалари борми? Ҳеч нарсадан тап тортмайдиган, сурбетга айланиб улгурган бу аёллар кимлар ўзи?
Аёл деганда мунис оналар, фарзандига алла айтиб бешик тебратаётган маъсума чеҳралар кўз олдимизга келади. Инсон деган улуғ номни поймол қилиб, фоҳишаликни касб қилиб олган, жамиятга зарар етказаётган, лаҳзалик ҳузур-ҳаловат, пул учун инсонийликдан воз кечишга тайёр бу аёлларни ким деб аташ мумкин?
Бу саволларга бериладиган жавоб эса ҳаммамизни айбдорга айлантиради. Ҳа, фоҳишалар кўпайишига барча – ота-оналар ҳам, қўни-қўшнилар ҳам, ака-укалар, эрлар ҳам, хотинлар ҳам айб¬дор.
Бу иллатнинг биринчи сабабчилари - ота-оналар. Агар улар ахлоқан етук, маънан комил, эътиборлироқ бўлсалар, уларнинг фарзандлари бу йўлга киришмайди. Фарзандларининг юриш-туриши, уларнинг кимлар билан дўстлашгани, уйга қачон келиб-кетишидан бохабар бўлиш қийин иш эмас. Болалигидан одоб-ахлоқ, етарли тарбия олиб улғайган инсон тубанлик сари қадам босмайди.
Қўни-қўшнилар-чи? Улар нега бепарво? Илгари фоҳишалар маҳаллалардан кўчириб юборилган. Ҳозир-чи? Маҳаллада тўй-маърака бўлса, ёшу қари бирдек ўша ерда бўлади. Керак бўлса эрталабдан кечгача хизмат қилади. Нега энди нотўғри йўлга қадам босганлар хонадонига кириб, уларни жирканч ҳаётдан қутқариб олишга ҳаракат қилинмайди? Ахир кўпчиликнинг таъсири кучли бўлади-ку! Ҳаттоки яшайдиган маҳаллаларида қўшмачилик билан даромад топадиган хонадонлар борлигига ҳам одамлар кўникиб боришяпти. 
Мана бу воқеага ўн йилча бўлиб қолди. Ёлғиз онаси билан яшайдиган бир жувонни акаси келиб роса калтаклади. Чунки у эри билан ажрашиб кетганидан сўнг уч-тўрт марта бегона эркаклар билан юрганини акаси кўрган. Аканинг ошна-оғайнилари ҳам унга синглиси фоҳишалик билан шуғулланаётганини айтишган. Бу иснодни кўтаролмаган ака келиб синглисини тўғри йўлга солмоқчи бўлган. Жувон бу йўлдан қайтмаслигини, тирикчилик манбаи - фоҳишалик эканлигини айтган. Жанжални эшитиб чиққан қўшни аёл эса: «Нима бўпти?! Пул топаётган, ўзини эплаётган синглингни уришиб нима қиласан?!» деб акани койийди. Мана сизга «меҳрибонлик». Бу ерда акада ҳам айб бор. Албатта у онасидан, синглисидан тез-тез хабар олиб туриши, кам-кўстига яраши лозим эди. Жувон қўлидан иш келадиган, соғлом аёл, шундай экан, ҳалол меҳнат қилиб пул топиши ҳам мумкин эди.

Иқтисодиёт нуқтаи назаридан олиб қарайдиган бўлсак, барча хизмат ва маҳсулотларнинг мавжудлиги талаб ва эҳтиёжга, мижоз-харидорга боғлиқ. Мижоз ёки харидор бўлмаса, ҳар қандай маҳсулот, хизмат икки пулга қиммат. Яъни, маҳсулот ишлаб чиқарилиш тўхтайди, хизмат эса таклиф қилинмайди. Бу ҳолат фоҳишабозликка ҳам тегишли. Агар мижоз бўлмаса, фоҳишалар ҳам бўлмайди. Аммо фоҳишалар ҳам, уларнинг мижозлари ҳам кўпайса кўпайяптики, озаймаяпти. Хўш, мижозлар кимлар?
Уларни уч тоифага бўлиш мумкин: биринчи тоифа – бўйдоқ ёшлар, ўсмирлар. Улар турли беҳаё фильмлар, газета-журналлар, ичкилик таъсирида жинсий яқинликдан баҳраманд бўлишга интиладилар. Айримларининг эса фоҳишабоз ошна-оғайниларининг оғиздан сув келтирувчи  «ҳикоя»ларидан сўнг зинокорлик сари қадам қўйишлари бошланади.
Иккинчи тоифани фоҳишабозликни «хобби»га айлантирган айрим бўйдоқлар ва оилали эркаклар ташкил этишади. Бу тоифадагилар «ўрганган кўнгил ўртанса қўймас» нақлини исбот қиладиганлардан. Улар имкон топилиши биланоқ фоҳишалар томон йўл олишади.
Учинчи тоифа мижозлар эса оилали кишилар бўлиб, улар хиёнат кўчасига иккита сабаб билан кирадилар. Биринчи сабаб - турмуш ўртоғи билан жинсий номутаносиблик бўлса, иккинчи сабаб аёлининг жанжалкаш, қўрс, эрга нисбатан ҳурматсиз бўлиши, оилавий ишларга уқувсизлиги, бир сўз билан айтганда, рисоладагидек хотин бўлолмаслигидир. Айнан ана шундай аёллар ўзлари билмаган ҳолда эрларининг хиёнат кўчасига киришларига замин яратишади. Чунки эр уйида кўрмаган ширинсуханлик, меҳрибонлик, ўзига ром этишни ўзга аёллардан қидира бошлайди. Уйидан тополмаган роҳатни кўчада кўрган эр имкон туғилди дегунча ўша роҳатга интилади. «Мижоз»нинг кўнглини овлашнинг «илми»ни олган фоҳиша бир оила тақдирини осонгина издан чиқариб юбориши мумкин.
Аёллар кўпинча эрларининг иқтисодий аҳволидан норози бўлиб, уларни қийин аҳволга солиб қўйишади. Сабр-қаноат билан, борига шукр қилиб яшаш ўрнига бошқа аёлларнинг эгнида кўрган нарсасини олиб беришни эрларидан талаб қилишади. Айрим аёллар борки, эрлари ишдан келганда «Яхши ишлаб келдингизми?»  дейишга ҳам ярамайдилар. Ширин овқат қилиш қўлидан келмайдиган, уйини озода тутиб ўтиролмайдиган аёллар ҳам топилади. Яна эри хиёнат кўчасига кирганини сезгач катта жанжал кўтариб, эрни бузуқликда айблайдилар. Бунга ўзлари ҳам сабабчи эканликлари эса хаёлларига келмайди. Эрига ширин гапириб, унинг кўнглини овлаган аёлнинг эри хиёнат кўчасига кириши қийин. Демак, аёллар ҳам эрларидан «қуруқ қолмаслик» учун ширин муомалани аямасликлари керак.

Фоҳишабозлик моддий, маънавий, руҳий ва жисмоний жиҳатдан ўта хунук оқибатларга олиб келади. Эркак ўша фоҳиша учун сарф¬лаётган пулига оиласи, бола-чақаси учун бирор нарса олиб келса, уйдагиларнинг кўнгли яйрайди. Оила аъзоларининг қорни, усти билан иши йўқ, аммо кўчадаги жирканч бир аёлга топганини сарф¬лайдиган эркакларни асло оқлаб бўлмайди. Оиладаги маънавий ҳаётнинг издан чиқиши, оила бузилиши оқибатида фар¬зандларнинг тирик етим қолишлари, уларнинг келгуси ҳаёти қандай кечиши мумкинлигини ўйлашнинг ўзи бир даҳшат.
Ёш туриб фоҳишаларга илакишиб қолган, уларнинг домидан қутула олмай боши қотган ёки улардан қутулиш учун жиноятга қўл урганлар ҳам дастлаб фоҳишабозликнинг бундай аянчли оқибатга олиб келишини ўйлаб кўришмаган, аксинча, бир неча лаҳзалик ҳузур-ҳаловат, роҳат учун ақлини йўқотганлардир.
Маълумотларга қараганда, жинсий йўл билан юқадиган 27 хил касаллик мавжуд экан. Таносил касалликларининг юқумлилиги, ана шу касалликка чалинган одамнинг яна қанчалаб кишиларни ўзи каби беморга айлантириши фоҳишабозликнинг нақадар хавфли иллат эканлигини тасдиқлайди. ОИТС ҳақида-ку гапирмаса ҳам бўлади. Зинокорлик улкан гуноҳлардан эканлиги муқаддас каломларда баён этилган. Ва ана шу гуноҳ ортидан келадиган касалликлар Яратганнинг жазоси эмасми?
Бутун дунёга донғи кетган алломалар, жаҳонгирлар етишиб чиққан юртнинг фарзандлари аждодлари каби шарафга эга бўлмоқликлари лозим. Бунинг учун эса одатий ҳолга айланиб бораётган иллатларга қарши курашмоғимиз, лоқайдлик, худбинликдан воз кечишимиз даркор.
«Зино фақирлик келтиради», дейилган. Улкан гуноҳлардан саналмиш зинокорликдан сақланмоғимиз ўзимиз учун ҳам, жамиятимиз учун ҳам фақат яхшилик келтиради. Яхшиликнинг эса мукофоти албатта бўлади.